De tongen van papegaaien stellen hen in staat om woorden na te bootsen, voedsel in de keel te manipuleren en te trechteren, voorwerpen te hanteren en items te proeven.
Het ontwerp en de plaatsing van de tong ondersteunen de beweging en functie van de snavel. De tong bevat ook een bot verbonden met vijf behendige delen.
De tong is gespierd en gearticuleerd, waardoor papegaaien er controle over hebben, zodat ze objecten of voedsel kunnen grijpen en manipuleren.
Het bestaat uit kraakbeen, dat een tongetjesapparaat creëert en de tong op zijn plaats houdt. Het geeft de spier het vermogen om te voorkomen en laat papegaaien ingewikkelde geluiden repliceren.
tonen
Hoe ziet de tong van een papegaai eruit?
De tong van een papegaai lijkt op de onze omdat hij vlezig, klein en roze of licht gekleurd kan zijn.
Papegaaien kunnen hun tong uitstrekken en lijken speels anderen te bespotten. Daar houden alle overeenkomsten echter op in vorm en functie.
Algemeen uiterlijk
De tongen van papegaaien hebben de volgende kenmerken:
- Dik
- Vlezig
- Y-vormig
- Lang genoeg om uit de snavel te komen
Sommige soorten hebben tongen die zijn aangepast voor verschillende voedingsmethoden, zoals lori’s. Ze bezitten een borstel of borstelachtig aanhangsel aan het puntje van de tong.
Dit wordt gebruikt om stuifmeel van bloemen te verzamelen, een waardevolle voedingsbron in het wild. Ze kunnen deze unieke functie echter voor vele andere doeleinden gebruiken.
Vorm
De tongen van papegaaien zijn Y-vormig, lang en eindigen in een inkeping.
Volgens Acta Biomater wordt dit bot het paraglossale genoemd, waardoor de tong zijn grijpvermogen krijgt, waardoor papegaaien dingen kunnen grijpen en vasthouden.
Het paraglossale bot is een van de 5 verschillende botten in de tong. Samen vormen ze het Hyoid-apparaat. Het belangrijkste doel hiervan is om:
- Veranker de tong
- Laat de tong uitzetten en samentrekken
Waarom hebben sommige papegaaien zwarte tongen?
De tongen van papegaaien kunnen verschillende kleuren hebben, zoals zwart (meest voorkomend), roze of grijs.
Wetenschappers moeten nog uitzoeken waarom verschillende kleuren nodig zijn. Evenzo is het onbekend waarom de tongen meestal zwart zijn. Toch wordt aangenomen dat er een correlatie is met snavelkleur.
Sommige soorten hebben een unieke kleuring, zoals blauwe en gouden hyacinten. Het heeft dus een blauwe tong met gele vlekken. Evenzo heeft de rode en zwarte palmkaketoe een bijpassende rode en zwarte tong.
Zodra een papegaai een tongkleur heeft, moet hij die kleur behouden. Als de tong plotseling van kleur verandert, kan deze geïnfecteerd zijn. Met name tongen die er wit of geel uitzien, kunnen geïnfecteerd zijn.
Hoe werken papegaaien tongen?
Deze gespecialiseerde spierorganen zijn geëvolueerd om de fysiologie van papegaaien aan te vullen en te ondersteunen.
Waarom bewegen papegaaien hun tong?
Papegaaien gebruiken hun tong om de wereld om hen heen te verkennen en gebruiken hun tong om:
- Likken
- Aanraken
- Test
- Smaken
- Manipuleren
Ze zullen ook de tong bewegen om lucht en geluid te vormen, waardoor ze spraak kunnen nabootsen en andere klikgeluiden kunnen maken, vooral die normaal exclusief voor zoogdieren.
Waarom zijn de tongen van papegaaien droog?
Je merkt misschien dat de tong van een papegaai vrij droog is, vooral in de buurt van de punt. Hierdoor kunnen papegaaien kleine voorwerpen of stukjes voedsel met hun tong op hun plaats houden.
Terwijl je de tong inspecteert in de buurt van de basis en back van de keel, het kan licht vochtig zijn. Het glinstert echter nooit van speeksel.
Papegaaien produceren slechts in beperkte hoeveelheden speeksel, dus je moet je papegaai niet zien kwijlen. Dat komt omdat hun speekselklieren zich alleen in de buurt van de keel bevinden.
Papegaaien slikken immers hun voedsel in hun geheel door. Ze kauwen niet, dus het is niet nodig om speeksel te hebben om de binnenkant van de snavel te bevochtigen.
De tong zelf duwt voedsel terug in de slokdarm. Hier smeert een kleine hoeveelheid speeksel het voedsel en de slokdarm, waardoor voedsel door de keel kan gaan.
Hoe zijn papegaaientongen anders?
De tongen van papegaaien zijn verbonden door:
- Intrinsieke spieren. Deze verbinden de meerdere botten en kraakbeen in het tongbeen, waardoor het tongbeen kan bewegen en verschuiven om de tong opnieuw vorm te geven.
- Extrinsieke spieren. Deze verbinden de tong met botten buiten het tongbeen, waardoor deze kan bewegen.
Papegaaien behoren tot een klein aantal wezens die deze connectoren bezitten. Deze combinatie van extrinsieke en intrinsieke spieren geeft papegaaien controle. Ze gebruiken ze voor het volgende:
- Beweeg hun tong
- Houd je vast aan voedsel
- Objecten verplaatsen
- Verken hun omgeving
- Verander tongvormen om te helpen bij het nabootsen van spraak
De tongen van papegaaien zijn aangepast aan hun voedingsmethode. Omdat ze geen tanden hebben, kauwen ze niet. Eenmaal in de mond fungeert de tong als een manipulatorarm.
Het duwt voedsel naar de achterkant van de keel, waar sommige speekselklieren zich bevinden. Omdat dit voedsel altijd heel is, heeft de papegaai extra behendigheid nodig om het voedsel goed te laten passen.
Evenzo hebben papegaaien geen lippen, dus ze kunnen alleen voedsel in hun mond houden door hun hoofd te positioneren en hun behendige tongen te gebruiken.
Hebben alle papegaaien tongen?
Alle papegaaien hebben tongen, maar hun gebruik van deze lichaamsdelen verschilt.
Hoe groter de papegaai, hoe bedrevener hij is in het gebruik van zijn tong. Kaketoes, Afrikaanse grijzen en ara’s zijn bijzonder bekwaam. Ze kunnen hun tong perfect gebruiken met hun snavel om:
- Dikke voorwerpen uit elkaar halen
- Manoeuvreerstukken in de mond
- Graaf verborgen voedsel uit
- Spullen ophalen en verplaatsen
Ondertussen zie je geen kleine papegaaien, zoals parkieten (parkieten), die hun tong zo divers gebruiken. Dit lichaamsdeel is bedoeld om voedsel in de mond te leiden in plaats van rond externe objecten te bewegen.
Hebben alle papegaaien een bot in hun tong?
Alle papegaaien hebben een bot in hun tong, die vijf andere botten verbindt die de tong helpen. Samen staan ze bekend als het tongbeenapparaat.
De hyoid is wat:
- Houdt de tong op zijn plaats
- Geeft het wendbaarheid
- Biedt controle
De vijf botten worden de volgende genoemd:
- Epibranchiaal
- Ceratobranchiaal
- Urohyal
- Basihyal
- Paraglossaal
Deze laatste is gesplitst in een Y-vorm. Het stelt papegaaien in staat om dingen met het puntje van hun tong te grijpen. Dit tongbeenapparaat past zich aan de specifieke omgeving en voedingsmethode van elke papegaai aan.
Daarom zijn ze structureel hetzelfde voor alle vogelsoorten, maar hebben ze verschillende aspecten die het op maat maken voor elke soort. Evenzo zal elke tong variëren in grootte en vorm op basis van het soort snavel.
Papegaai Tong Gat
Als je in de snavel van je papegaai kijkt, zie je een opening aan de achterkant bij de basis van de tong. Het lijkt wel een gat, maar het is geen blessure. Het sluit aan op verschillende andere stukken, maar van binnenuit kijk je naar de glottis.
De glottis is een holte aan de basis van de tong. Het zit net aan de bovenkant van het strottenhoofd (niet te verwarren met de syrinx, waarmee een papegaai kan spreken). De glottis maakt deel uit van het ademhalingssysteem.
Bij mensen wordt de glottis bedekt door de epiglottis, een bladvormige flap die de luchtpijp bedekt. Deze bedekking opent wanneer we ademhalen en sluit wanneer we een slikbeweging maken. Dat voorkomt natuurlijk dat voedsel onze luchtwegen binnendringt en beschermt ons tegelijkertijd tegen onbedoelde aspiratie.
Papegaaien hebben geen epiglottis, dus de glottis is altijd open. Daarom ziet het eruit als een opening. Papegaaien kunnen per ongeluk stikken tijdens het drinken van water wanneer ze schrikken of proberen te praten tijdens het eten.
De glottis is bedoeld om te allen tijde open te zijn voor papegaaien, zelfs tijdens de slaap.
Waarom klikt mijn papegaai op zijn tong?
Papegaaien zijn expressieve dieren en hun gedrag weerspiegelt meestal hoe ze zich voelen. Wanneer papegaaien zich gelukkig, tevreden of opgewonden voelen, maken ze vaak klikgeluiden, dieh is een willekeurig, leuk geluid.
In het wild passen papegaaien zich aan aan geluiden waar ze van genieten. Ze kunnen liedjes van andere papegaaien oppikken of oproepen van kuddeleden nabootsen. Papegaaien leren verschillende woorden en geluiden om erbij te horen en te entertainen, daarom kan een papegaai plotseling een wekker, hoestend geluid of lachen nabootsen.
Hoewel die geluiden tijd nodig hebben om te leren, is klikken dat niet. Zelfs jonge kuikens kunnen beginnen te klikken. Dit oefent hun tong, leidt hen af en stelt hen in staat om met anderen te spelen.
Het varieert wel van papegaai tot papegaai. Afhankelijk van de soort kunnen de geluiden als bedreigend bedoeld zijn, dus controleer hun lichaamstaal. Als het niet bang of agressief lijkt, is het gewoon verveeld of vervroegd.
Kan een papegaai zijn tong verwonden?
De snavel kan de tong van een papegaai bewaken, maar hij kan nog steeds gewond raken.
Dit kan gebeuren bij dagelijkse activiteiten of bij onvoorziene ongevallen. Voorzichtigheid is in ieder geval geboden. Tongen zijn buitengewoon vasculair, dus ze zullen overvloedig bloeden na elke scheur.
Papegaaien gebruiken hun smaak- en tastzin om door de wereld om hen heen te navigeren. Helaas betekent dit dat een papegaai zichzelf kan snijden tijdens deze alledaagse activiteiten.
Dat kan het kauwen op iets scherps omvatten, zoals:
- Een kapot speelgoed
- Een knop
- Metaal, zoals bij een ritsvoering
Snijwonden kunnen optreden door territoriale aanvallen met andere kuddeleden, vooral bij grotere, agressievere vogels, zoals kaketoes.
Van kaketoes is bekend dat ze verwondingen veroorzaken aan andere papegaaien tijdens het bijten. Wonden kunnen kleinere papegaaien permanent verminken, waardoor ze zichzelf niet kunnen voeden.
Kan een papegaai een tonginfectie krijgen?
Tongen zijn kwetsbaar voor infecties en zelfs problemen die onbeduidend lijken, kunnen escaleren. Een kleine schaafwond of scheur op de tong kan geïnfecteerd raken.
Vreemde lichamen zijn verantwoordelijk voor veel tonginfecties. Een vuile, roestige kooi is een ernstig gevaar als de papegaai zijn tong over de spijlen laat gaan. Zelfs een splinter hout die van een stuk speelgoed is afgebroken, kan in de tong worden ingebed.
Volgens de University Clinic for Companion Animals kan hypovitaminose (een vitamine A-tekort) de slijmopbouw verhogen. Het kan er ook voor zorgen dat witte plaque rond de basis van de tong verschijnt.
Dit zal op zijn beurt geïnfecteerd raken en ernstige irritatie en zwelling van de tong veroorzaken. Dat kan worden voorkomen door een uitgebalanceerd dieet te bieden.
Infecties kunnen ook het gevolg zijn van blootstelling aan bacteriën en parasieten.
De meest voorkomende infecties zijn:
Trichomoniasis
Deze ziekte komt van de parasiet trichomonas gallinae en wordt veroorzaakt door drinkwater uit geïnfecteerde bronnen. Het resulteert in een ernstige opeenhoping van witte plaque op of rond de basis van de tong (canker).
Cankeropbouw kan escaleren tot ernstige ademhalingscomplicaties. Deze ziekte heeft een hoog infectie- en sterftecijfer. Koppels die besmet zijn met kanker moeten nauwkeurig worden geïnspecteerd. Als de infectie welig tiert, kan ruiming nodig zijn.
Pokkenvirus
Deze ziekte kan een breed scala aan organen aantasten, waaronder de tong. De difterievorm richt zich op de mondholte en de symptomen vertonen zich als plaque op de tong.
Het is onwaarschijnlijk dat gezelschapspapegaaien pokkenvirus oplopen, maar alle vogels lopen risico. Dit virus wordt door insecten overgedragen, waarbij muggen een veel voorkomende drager van het pokkenvirus zijn.
Gezwollen tong als gevolg van infectie
Een gezwollen tong is waarschijnlijk een pijnlijk gezondheidsrisico voor papegaaien, omdat er een hoog risico is op het blokkeren van de luchtwegen, wat leidt tot ademhalingscomplicaties. Een gezwollen tong leidt tot:
- Gedragsveranderingen, zoals vijandigheid en irritatie
- Een onvermogen om veren te voeden of voor te bereiden
Een beet van een andere papegaai kan de tong scheuren of een van zijn interne botten breken, wat leidt tot ontsteking. Een gebroken paraglossal beperkt het bewegingsbereik van de tong.
Het remt het vermogen van de papegaai om voedsel te grijpen of water te drinken. Als het bot niet gebroken is, kan een harde beet nog steeds osteomyelitis (een ernstige botinfectie) veroorzaken.
Papegaaien hebben tongen die hen in staat stellen om als mensen te spreken, door hun wereld te navigeren en in goede gezondheid te blijven. Hoewel ze variëren tussen soorten, is elk bij uitstek geschikt om ze in staat te stellen te gedijen.
