Aasgier

Hoe ziet een Aasgier eruit?

De volwassen Egyptische gier is overwegend wit met contrasterende bruinzwarte vliegveren met zwarte punten. Het witte lichaam en de voorvleugels verschijnen vaak als een zeer bleke vuile buff-schaduw veroorzaakt door voeding en habitat. De nek, nek, achterkant van het hoofd en de bovenste borst van de vogel zijn bedekt met lange stekelige witte veren die een kemphaan vormen, op dezelfde manier gekleurd met een buff-tint. De kop is smal met een groot kaal geel gezicht, keel en snavel, zwart getipt in de meer algemene nominte ondersoort, met een gehaakte bovenkaak en langwerpige neusgaten. De kleur van de poten varieert van lichtgeel tot roze of lichtgrijs. Het volwassen vrouwtje is vergelijkbaar met het mannetje. Juvenielen zijn over het algemeen donkerbruin en worden lichter met de leeftijd totdat ze lijken op die van een volwassen vogel over een periode van maximaal vijf jaar.

Hoe klinkt een Egyptische gier?

Over het algemeen een stille vogel, beide geslachten zijn af en toe te horen door te sissen, miauwen of grommen.

Wat eet een Aasgier?

Zoals de meeste gieren is de Egyptische gier een uiterst bekwame aaseter die eet van verse of bedorven karkassen, zoogdieruitwerpselen, rottend fruit en restjes van stedelijke afvaltips. Ze zullen ook kleine dieren doden, vooral dieren die zwak of gewond zijn en de eieren van andere vogels nemen.

Distributie

Er zijn drie ondersoorten van de Egyptische gier, waarbij de nominatie van de ondersoort de meest bevolkte en wijdverspreide is.

• Neophron percnopterus percnopterus (ondersoort nomineren)

Gevonden vanuit Zuidwest-Europa grenzend aan de Middellandse Zee, inclusief de Balearen, oostwaarts naar Kazachstan via de Kaukasus en Turkije en naar Noordwest-India. Ook in Noord- en Oost-Afrika, zuidwaarts naar Sub-Sahara Afrika en oostwaarts naar het Midden-Oosten.

• Neophron percnopterus majorensis

Dit is de grootste ondersoort in de fysieke grootte van de vogel en is beperkt tot de Canarische Eilanden in de Atlantische Oceaan voor de Noord-Afrikaanse kust.

• Neophron percnopterus ginginianus

Het kleinste lid van de Egyptische gierenfamilie met een volledig gele snavel, het is te vinden in heel India en in het noorden van Nepal.

Borden en spotting tips

Hoewel ze vaker worden gezien als een solitaire vogel of in paren, kunnen ze vaak worden gespot in kleine tot middelgrote groepen die wachten op reguliere voederpunten zoals vuilnisbelten, vissershavens of slachthuizen. Naast de gemakkelijke plukken in stedelijke omgevingen zijn ze ook te vinden op lage tot gemiddelde hoogten in droge of semi-aride regio’s, waaronder steppen, rotsachtige weiden en woestijnen. Close-up de kenmerkende scruffy hals ruff en geel gezicht zijn een sleutel tot identificatie, terwijl tijdens de vlucht het contrasterende zwart van de primaire en secundaire vluchtveren met de rest van de witte vleugel en wigvormige staart, een gemakkelijk te identificeren kenmerk zijn. Ze zijn af en toe te vinden in het gezelschap van de grotere Vale Gier.

Egyptische gieren zijn voornamelijk sedentair, hoewel vogels die broeden in de meest noordelijke regio’s en met name die in Europa, tijdens de winter naar het zuiden naar Afrika migreren, maar de neiging hebben zich te beperken tot het noorden van de evenaar.

Fokkerij

Afhankelijk van de locatie vindt het broeden het hele jaar door plaats, hoewel het binnen Europa over het algemeen april tot juni en maart tot juni is in India, Noord-Afrika en de Canarische Eilanden. Mannetjes en vrouwtjes bouwen een nest gebouwd met stokken, afval en botten die normaal gesproken op rotsachtige oppervlakken zoals kliftoppen of in grotten of gebouwen zijn gebouwd. Ze zijn bekleed met wol of dierenhaar, voedsel en af en toe uitwerpselen. 1-3 eieren worden gelegd en bebroed door beide ouders gedurende maximaal vijfenveertig dagen. Vluchten vindt plaats tussen zeventig en vijfentachtig dagen per dagfter uitkomen.

Hoe lang leven Egyptische gieren?

De levensverwachting voor Egyptische gieren in het wild ligt tussen de tien en vijftien jaar.