Visdief

Hoe ziet een visdief eruit?

Vergelijkbaar in grootte met de Noordse stern, is het zomerkleed van de volwassen visdief overwegend zilvergrijs op de bovendelen en lichtgrijs op de onderdelen. Een prominente zwarte dop strekt zich uit van de basis van de bovenkaak door het oog en over het hoofd tot net boven de nek. De kin en het gezicht zijn wit en de lange dunne snavel is felrood met een zwarte punt. De lange primaire vluchtveren zijn donkergrijs tot zwart in contrast met de blekere korte voorverkiezingen. De staartveren lijken op dezelfde lengte als de vleugelpunten wanneer ze met de vogel rechtop worden gevouwen. De bovenstaart en romp zijn wit en de staart is gevorkt met de langere buitenste veren zwart omrand. Er is een brede donkere balk op de ondervleugelrand en een witte doorschijnende vlek op de ondervleugel van de uiteinden van de secundaire vluchtveren naar de flank. De nek is relatief lang, wat duidelijker is wanneer de vogel in de vlucht is. De poten en zwemvliezen zijn felrood. In de winter zijn het voorhoofd en de lores, het gebied direct voor de ogen dat zich uitstrekt tot de snavel, wit terwijl de rest van de dop zwart blijft. De snavel is zwart en de schouders zijn donkergrijs, net als strepen die op de buitenste vleugelgebieden verschijnen. Mannelijke en vrouwelijke vogels zijn vergelijkbaar. Jonge vogels zijn grijs in het algemeen, maar met bruine of lichte gember die tot aan de bovendelen is verschuild, een donkergrijze nek en grijsbruine kroon met buffkleurig voorhoofd. De schouders zijn donker, vergelijkbaar met het winterpatroon van de volwassene en de romp, lichtgrijs. De snavel is donkergrijs met een lichtroze basis aan de onderkaak en de poten zijn lichtbruin roze.

Hoe klinkt een Visdief?

Visdiefjes gebruiken een breed scala aan vocalisaties en kunnen kuikens en broers en zussen identificeren aan de hand van hun roep. Een alarmoproep vergelijkbaar met ‘kee – yah, kee – yah’ zal vaak een anders luidruchtige kudde of nestkolonie het zwijgen opleggen, vaak vergezeld van een kortere, ‘kyar – kyar – kyar’. Bij het naderen van een nest, vooral als hij terugkeert met voedsel voor de jongen, zal de volwassene een ‘keearr’-geluid afgeven om de nestbewoners te waarschuwen voor de naderende aankomst. In sociale interacties met andere sterns een eenvoudige ‘kik’ of ‘kik – kik’ indien vaak gebruikt.

Wat eet een visdief?

Overwegend een viseter, zal de visdief zich ook voeden met weekdieren, schaaldieren en insecten. Bijna al het voedsel wordt uit het water gehaald, waarbij de vogel zweeft en vervolgens naar beneden duikt om zijn prooi onder het water vandaan te halen of gewoon naar beneden duikt en van het oppervlak haalt.

Distributie

Visdiefjes zijn migrerend en broeden in een groot deel van het midden-Palearctische gebied van Zweden, oost over Rusland en via Kazachstan naar Kamtsjatka en Centraal- en Noord-China. Er zijn ook broedpopulaties op de eilanden in de Atlantische Oceaan voor de noordwestkust van Afrika. Binnen Noord-Amerika broeden ze in heel Centraal- en Zuidoost-Canada, zuidwaarts naar de Grote Meren en in het noordoosten van de VS. Tijdens de winter migreren Euraziatische broedsterns naar het zuiden naar de kustgebieden van Afrika, Indonesië, Maleisië, Papoea-Nieuw-Guinea, de eilanden in de Stille Zuidzee en de noord- en oostkust van Australië. Degenen die in Noord-Amerika broeden, reizen naar het zuiden langs de Pacifische kust van Zuid-Amerika tot aan Peru, over de eilanden van het Caribisch gebied en langs de Atlantische kust naar Argentinië en verder.

Borden en spotting tips

Visdiefjes bewonen over het algemeen kustgebieden, hoewel ze, in tegenstelling tot de meeste leden van de sternfamilie, tijdens het broedseizoen ook grote afstanden landinwaarts te vinden zijn, op voorwaarde dat ze dicht bij rivieren, meren en reservoirs kunnen worden gevonden. Wanneer ze naar tropische en subtropische gebieden migreren, beperken ze zich meestal tot kustgebieden en brengen ze een groot deel van de dag door met vissen op zee. Ze zijn een sociale vogels die vaak worden gezien in grote koppels of kolonies, rustend op zandbanken, eilanden voor de kust of zout- en zoetwatermoerassen. Ze lijken qua uiterlijk sterk op de Arctische en Roseate Sterns en zorgvuldige observatie van verenkleed, gedrag, locatie en stem is vereist om ze uit elkaar te houden.

Ondersoorten

Er zijn drie ondersoorten van visdief waarvan Sterna hirundo hirundo de dichtstbevolkte is en het grootste geografische gebied beslaat dat Noord-Amerika, Europa en Centraal-Azië beslaat. Sterna hirundo tibetana broedt in Centraal-Azië naar het Tibetaans Plateau en verschilt enigszins van de nominaat doordat zowel de buik als de rug veel donkerder grijs van kleur zijn. Ten slotte sterna hirundo longipennis, die monotypisch is en broedt van Oost-Siberië tot Noordoost-China en naar het zuiden migreert naar Australazië. Deze vogel is qua verenkleed vergelijkbaar met Sterna hirundo tibetana met de toegevoegde anomalie van het hebben van een zwarte snavel. Dit laatste kenmerk identificeert het gemakkelijk in Noord-Amerika, waar het kan worden gevonden als een zwerver naar West-Alaska.

Fokkerij

Het broedseizoen is meestal van eind april tot juni wanneer nesten op de grond worden gebouwd, normaal gesproken een natuurlijke holte of schraap, bekleed met plantaardig materiaal of omgeven met zeewier en stenen. Vaak nestelen grote kolonies visdiefjes op eilanden voor de kust van zand, aarde of grind. Eén koppeling, gemiddeld 2 – 3 buff gekleurde eieren met donkere splodges of strepen, wordt jaarlijks gelegd en tot drie weken door beide ouders bebroed. Eenmaal uitgekomen, kunnen kuikens binnen een paar uur staan en lopen en zullen ze na twee tot drie dagen uit het nest dwalen, hoewel ze nog steeds door hun ouders worden gevoerd. Uitvliegen gebeurt tussen tweeëntwintig tot dertig dagen na het uitkomen.

Hoe lang leven visdiefjes?

Predatie, met name van andere vogels, komt veel voor rond nestplaatsen. Bij het bereiken van volwassenheid kunnen visdiefjes verwachten tot tien jaar oud te worden.