Koet

Hoe ziet een Euraziatische meerkoet eruit?

De volwassen mannelijke Euraziatische meerkoet heeft een diep zwart gekleurde kop en nek met een bleker donkergrijs lichaam. De secundaire vliegveren hebben witte uiteinden die een bleke achterrand geven aan de binnenvleugel die gemakkelijk zichtbaar is tijdens de vlucht. Het oog is prominent dieprood van kleur en de snavel is wit en strekt zich uit van de basis van de bovenkaak tot een wit gezichtsscherm tussen de ogen en op het voorhoofd. Dit is qua stijl vergelijkbaar met het rode gezichtsscherm van het kleinere Waterhoen, ook wel een Euraziatisch Waterhoen genoemd. De poten van de meerkoet zijn geel en grijs en zijn poten zijn groot en lichtgrijs met tenen die bijna bolvormig zijn en technisch bekend staan als ‘lobaat’. Het volwassen vrouwtje is vergelijkbaar met het mannetje, maar over het algemeen marginaal kleiner, hoewel beide relatief zwaar gebouwd zijn in vergelijking met hun totale grootte. Juvenielen zijn over het algemeen meer een bruingrijze tint met een grijsachtig witte keel en onderdelen en een gelige snavel.

Euraziatische meerkoet neergestreken op een rots

Hoe klinkt een Euraziatische meerkoet?

Meerkoeten kunnen ruziënd en strijdlustig lijken en mannetjes zullen vaak met een scherpe metalen klik van een geluid bellen dat soms wordt herhaald met een geluid dat lijkt op ‘kick’ of ‘kick – kick’.

Meerkoet in vlucht

Wat eet een Euraziatische meerkoet?

Kikkervisjes, slakken en andere kleine waterdieren worden gegeten, maar vaker heeft de meerkoet een overwegend vegetarisch dieet van waterplanten, algen en grassen afkomstig van het wateroppervlak of aangrenzend land. De vogel duikt gemakkelijk om te foerageren op de bodem van zoetwatermeren of reservoirs die terug naar de oppervlakte dobberen om zijn vangst op te eten.

Meerkoet zwemmen in water

Distributie

Euraziatische meerkoeten zijn wijdverspreid in heel Europa en kunnen worden gevonden in oostelijke richting naar India, Sri Lanka en Centraal-Azië, Indonesië, Nieuw-Guinea, Nieuw-Zeeland, Tasmanië en Australië. Ze komen ook voor op de Noord-Atlantische eilanden van de Azoren en de Canarische Eilanden en langs de kust van Noord-Afrika. Terwijl veel Euraziatische meerkoeten het hele jaar door verblijven, migreren die in Noord- en Oost-Europa tijdens de wintermaanden naar Afrika ten zuiden van de Sahara en Zuidoost-Azië.

Een paar meerkoeten vechten tijdens de paartijd

Borden en spotting tips

De Euraziatische meerkoet is vooral een zoetwaterwaadvogel die de voorkeur geeft aan relatief ondiepe grote open meren, reservoirs, vijvers en grindputten met statisch of langzaam bewegend water. Uit het broedseizoen in de winter zullen ze ook zoutwatermondingen en kustwater kiezen. Naast het foerageren naar voedsel op de bodem van meren en vijvers zijn meerkoeten ook te vinden op grassen langs nabijgelegen kusten. De witte snavel en het gezichtsscherm zijn een unieke referentie voor identificatie, naast enkele vrij ongebruikelijke voeten en luide korte vocalisaties.

Meerkoet

Fokkerij

Nesten worden gebouwd door het mannetje en vrouwtje en gebouwd van riet, bladeren, wortels en twijgen en normaal gesproken gebouwd in water vanaf de grond dicht bij omringende vegetatie of overhangende boomtakken. Minder vaak komen drijvende nesten voor. Eén broedsel, soms twee, bestaande uit tussen de 6 – 10 eieren wordt geproduceerd, afhankelijk van de locatie op het noordelijk halfrond tussen maart en september (afgezien van India, waar het seizoen november tot december is) en tussen augustus en februari op het zuidelijk halfrond. Eieren worden door beide ouders gedurende eenentwintig tot zesentwintig dagen bebroed en het uitvliegen gebeurt gemiddeld vijfenvijftig tot zestig dagen na het uitkomen.

Hoe lang leven Euraziatische meerkoeten?

De levensverwachting voor een Euraziatische meerkoet is maximaal vijftien jaar.