Euraziatische halsbandduif

Hoe ziet een Euraziatische halsbandduif eruit?

Dit is een middelgrote, slanke duif met een kleine kop die gemakkelijk herkenbaar is aan zijn lichtgrijze en lichtbruine lichaam met contrasterende effen zwarte kraag omrand met een smalle witte streep op de achterkant van zijn nek. De volwassene is grijsbruin op de bovendelen, maar lichter aan de onderkant en met het hoofd en de borst getint met een roze tint. De bovenvleugel is grijs met donker getipte primaire en secundaire vluchtveren. De lange bovenstaart is grijsbruin met de buitenste veren wit getipt, terwijl de onderstaart donkergrijs is met een zwarte basis die wit over de achterrand is getipt. De poten zijn diep roze of rood en de snavel zwart. Terwijl de iris diep donkerrood is, lijkt hij bijna zwart en is omgeven door een dunne cirkel van de huid die de indruk geeft van een smalle witte oogring. Volwassen mannelijke en vrouwelijke vogels zijn identiek. Het juveniel is vergelijkbaar met de volwassen, maar voornamelijk zandbruin en zal pas een donkere kraag vertonen als hij de leeftijd van ten minste twaalf weken heeft bereikt.

Gekraagde Duif preening veren

Hoe klinkt een Euraziatische Halsbandduif?

De roep is een luide drielettergrepige ‘cu -coo-cuk’ of ‘coo-coo’ die vaak wordt herhaald en soms kan worden aangezien voor die van een koekoek.

Gekraagde duif tijdens de vlucht

Wat eet een Euraziatische halsbandduif?

Een grondvoeder met een hoofddieet bestaande uit knoppen, scheuten, graan en zaden, het zal ook tuinen bezoeken en voedsel van vogeltafels nemen. Af en toe zal het zich voeden met insecten en ook bessen en kleine vruchten direct uit struiken.

Gekraagde Duif drinkwater

Distributie

Het verspreidingsgebied van de Euraziatische halsbandduif is enorm en beslaat continentaal Europa en het Verenigd Koninkrijk, oostwaarts door Rusland, Kazachstan en Mongolië naar Noord- en West-China en zuidoosten door Noord- en Oost-Afrika, het Midden-Oosten, India en Sri Lanka, Myanmar en Japan. Populaties zijn geregistreerd in het Caribisch gebied, waaronder de Bahama’s, Montserrat, Kaaimaneilanden en Cuba. Beperkte aantallen zijn geregistreerd in de westelijke provincie Saskatchewan in Canada en de noordwestelijke regio van de Verenigde Staten. Grotere populaties in de VS zijn te vinden in het Midwesten en het zuiden, waarbij Montana en Californië ook aanzienlijke aantallen registreren.

Een paar halsbandduiven

Borden en spotting tips

Een gemeenschappelijke site in de buurt van menselijke bewoning, Euraziatische halsbandduiven zijn matig gemakkelijk te identificeren, zowel tijdens de vlucht als op de grond. Ze worden vaak gezien in kleine koppels of gevonden in bomen in parken en tuinen en het is niet nodig om ver binnen hun bereik te gaan om er een te vinden. Boerderijen en gecultiveerde velden zijn ook een favoriete locatie bij het zoeken naar voedsel.

Gekraagde duif neergestreken op een tak

Fokkerij

Gekraagde duiven zijn monogaam en broeden het hele jaar door, hoewel zelden in de winter op koudere breedtegraden. Realistisch gezien duurt het broedseizoen normaal gesproken van februari tot oktober, wanneer het vrouwtje een platformnest bouwt met materialen die door het mannetje worden geleverd, meestal twijgen, wortels en grassen. Over het algemeen worden drie of vier broedsels, elk bestaande uit twee witte eieren, jaarlijks geproduceerd en gedurende veertien tot achttien dagen door beide ouders bebroed. Vluchten vindt plaats tussen zestien en negentien dagen na het uitkomen.

Gekraagd duif nest met kuikens en eieren

Een jonge (juveniele) Halsbandduif

Hoe lang leven Euraziatische halsbandduiven?

Onder normale omstandigheden kan van Euraziatische gekraagde duiven worden verwacht dat ze tot tien jaar leven. De levensduur van degenen in gevangenschap is uiteraard langer.